WONEN IN ITALIË – Davids feest
En toen was daar de 76e verjaardag van David Odd. Een Britse cameraman die al zeker tien jaar in Mombarcaro woont.
David is de beminnelijkheid zelve maar slaagde er niet in te integreren omdat hij na tien jaar nog steeds geen Italiaans spreekt.
Maar daar is nu verandering in gekomen. Sinds een jaar of twee heeft David een nieuwe vriendin, die hem onder de mensen brengt.
Het is Ysabel uit Peru die al jaren in Italië woonde voordat ze met David ging samenwonen en die Italiaans en Engels spreekt met een grappig Spaans accent vol rollende rrrr's en bbb's.
Ze maakte haar entré in Mombarcaro in de kerk in de zondagmis van tien uur. Het is een mooie verzorgde vrouw en ze trok dan ook veel bekijks.
Tot onze stomme verbazing kwam na een paar keer David mee. Hij begrijpt geen sikkepit van de hele kerkdienst, maar hij zei dat ie het wel leuk vond en er ook wat Italiaans van opstak.
Na afloop gaan we dan altijd koffie drinken in de bar met andere kerkgangers en David en Ysabel sloten zich daar al snel bij aan. Inmiddels vindt iedereen ze aardig en begint David eindelijk te integreren.
En nu was hij jarig en Ysabel vond niet dat ze dat zomaar voorbij kon laten gaan. Ze kreeg hierbij steun van Davids dochter Sacha.
Sacha, die in Hongkong woont, heeft een groot huis naast dat van David laten bouwen en was even in het land. In haar huis kon wel een feest gehouden worden.
Binnen een paar dagen waren er in Mombarcaro nog maar weinig mensen te vinden die nièt door Ysabel waren uitgenodigd.
Samen met Manuela en Valter ging ik zaterdag naar het feest. Het begon om één uur 's middags met een lopend buffet.
We gingen naar binnen via het terras en kwamen in een grote zitkamer vol mensen. De meesten liepen al met een glas in de hand.
Ysabel verwelkomde de gasten. Midden in de kamer stond een lange tafel vol eten. Ik zag overal bekenden. Nederlanders, Duitsers en ook Italianen.
En dat vond ik meteen ook zo leuk aan het feest. Dat je mensen uit het dorp of uit de directe omgeving tussen al die buitenlanders zag staan. Een beetje schuchter nog, een beetje verlegen, maar toch...
"Ik voelde me zo dom dat ik geen engels spreek" zei een vriendin uit het dorp de volgende dag tegen mij.
Ik drukte haar op het hart dat wij buitenlanders in hààr land en in hààr levenssfeer zijn komen wonen en dat wij ons daaraan moeten aanpassen door in ieder geval Italiaans te leren.
De meeste buitenlanders doen ook hun best om Italiaans te leren en het was dan ook leuk om te zien dat er groepjes ontstonden van dorpsbewoners en westerlingen die met elkaar stonden te praten.
David werd toegezongen in het Engels en in het Italiaans en even was Mombarcaro een hotspot in de Langhe.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
